Ένα γεμάτο σαββατοκύριακο! Αυτό ήταν… Ένα σαββατοκύριακο με τα όλα του. Στην ωραία Πάφο, λόγω… μαραθωνίου ! Ο Κρίστιαν αποφάσισε στα 38 του χρόνια να ασχοληθεί με το τρέξιμο, τη γυμναστική και τη διατροφή. “Κρίση ηλικίας” έλεγα εγώ αστειευόμενη! Του είχε γίνει εμμονή στην αρχή, αλλά ευτυχώς αυτό το στάδιο το ξεπεράσαμε.. Και λέω ευτυχώς γιατί η αλήθεια είναι πως άλλο να ξεκινάς ένα υγιεινό τρόπο ζωής και άλλο να φτάνεις σε σημείο που να σου αλλάζει και το συναισθηματικό σου κόσμο… Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι : Στην αρχή αυτού του νέου χόμπι και μέχρι να γίνει καθημερινότητα, είχε αρκετές εξάρσεις θυμού. Τον έβλεπα πως δεν “σήκωνε” πολλά πολλά.. Με μια αφορμή που πήρα του το είπα ευθέως.. “Αν θα το κάνεις, κάνε το γιατί το γουστάρεις, κάνε το για να σε ανεβάζει!”. Το κατάλαβε. Αφού κι αυτός αντιλαμβανόταν για τι μιλάω.. Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο αυτός ο άνθρωπος κατάφερε – για μένα τουλάχιστον – το ακατόρθωτο. Με πείσμα που σπάει κόκαλα και πολύ δουλειά και αφοσίωση, έλαβε μέρος σε έξι μαραθωνίους σε 19 μήνες. Μαραθώνιος = 42, 160 χιλιόμετρα !! Δεν κάνω καθόλου πλάκα… Μα να τρέχει για τριάμιση και κάτι ώρες; Και όμως ναι… Πάφος 2 φορές, Αθήνα, Λεμεσός 2 φορές, Brighton…
Σήμερα σηκώθηκε στις πέντε και μισή το πρωί. Πήρε πρόγευμα και έφυγε στις επτά και μισή για την εκκίνηση. Με τον Ηλία τον περιμέναμε να περάσει έξω από το ξενοδοχείο που μέναμε γιατί αυτή ήταν η διαδρομή. Και ενώ περιμέναμε τον μπαμπά μας, πέρασαν αρκετοί μαραθωνοδρόμοι.. Πολύς κόσμος. Κάθε ηλικίας… είδαμε νεαρούς, εικοσάρηδες αλλά και ηλικιωμένους! Όχι, δεν ήταν ένας αλλά πολλοί οι “παππούδες” – όπως μου είπε και ο Ηλίας – που είδαμε κατά μήκος της διαδρομής… Ήταν πραγματικά συγκινητικό και συνάμα εντυπωσιακό… Ναι ένιωσα δέος βλέποντάς τους. Στα μάτια του πεντάχρονου γιού μου ήταν σούπερ-ήρωες και η αλήθεια είναι ότι είναι! Η θέληση, η επιμονή, η εμμονή, η αφοσίωση, η προσήλωση στο στόχο, όλα αξιοθαύμαστα! Πρότυπα όλοι τους.. για μας και τα παιδιά μας.
Πολλές όμορφες εικόνες και στον τερματισμό στο κάστρο της Πάφου. Αθλητές των 5, 10, 21 και 42 χιλιομέτρων έφταναν κάνοντας τo σήμα της νίκης. Δε ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά νιώθεις περηφάνια για όλους, χαίρεσαι με τον κάθε ένα που τερματίζει και αυθόρμητα χειροκροτείς χωρίς να σταματάς.
Ο μπαμπάς μας τερμάτισε γρηγορότερα από ότι υπολογίζαμε. Καθόλου σπάνιο βέβαια, αφού μας έχει συνηθίσει σε χρόνους που απλώς μας αφήνουν με το στόμα ανοικτό. Ευτυχώς που προλάβαμε να φτάσουμε στο κάστρο δηλαδή και να βρούμε να παρκάρουμε με τόσο κόσμο που είχε κατακλύσει την περιοχή. Με το που είδε τον Κρίστιαν, ο Ηλίας έκανε πάλι αυτό το βλέμμα.. Το χαμόγελο του ενθουσιασμού και τη λάμψη της περηφάνιας για το πρότυπό του. Τον έπιασε αγκαλιά και τερματίσανε μαζί, όπως κάνουν πάντοτε…
Μοναδική στιγμή !
Καλή μας εβδομάδα…
moments by Katerina Agapitou
