Δε ξέρω αν σας έτυχε ποτέ, δε ξέρω αν είναι λόγω εγκυμοσύνης, όμως συχνά έχω αυτό το αίσθημα του «πνίγομαι». Τι και αν όλη η μέρα μέχρι εκείνη τη στιγμή κυλούσε ομαλά και χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις, η στιγμή που θέλω να ανοίξω την πόρτα και να βγω έξω έρχεται απροειδοποίητα και τόσο άτσαλα που μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου νιώθω να μην αναπνέω..
Κρίσεις πανικού ή όχι, αυτό που γνωρίζω είναι πως το αίσθημα είναι πολύ άσχημο…
Και μετά από ένα τέτοιο επεισόδιο ψάχνω να βρω τις αιτίες. Και όσο σκέφτομαι τις πιθανές αιτίες του «επεισοδίου», τόσο φέρνω στο μυαλό όλες τις έγνοιες μου. Από τις πιο ουσιώδεις μέχρι τις πιο «ανούσιες». Για τον τοκετό, τα πράγματα που θα πρέπει να γίνουν, πώς θα είναι με δύο παιδιά, να έχουν υγεία τα μωράκια μου, να είμαι καλά με τον άντρα μου, να μην αφήσω να ξεχειλίσει το καλάθι με τα άπλυτα, να μην αφήσω τα πιάτα στο νεροχύτη, τι θα μαγειρέψω το βράδυ και χίλια άλλα μικρά και μεγάλα…
Ένα παρόμοιο περιστατικό έζησα προχθές. Ήταν στιγμιαίο, αρκετό όμως για να με «ρίξει». Ευτυχώς κάτι τέτοιες στιγμές, έχω το «σωσίβιό» μου και το όνομά του είναι Κρίστιαν.
moments by Katerina Agapitou
